Adriaan van Dis’ tekst Morfine bestaat uit zeven delen. Ze beschrijven de belevenissen van een ik-persoon vanaf een noodlottige val tijdens het schaatsen tot aan zijn onvolkomen herstel.
Hoewel de beklemmende sfeer van ziekenhuis en revalidatieoord een muzikale rode draad vormen, is ernaar gestreefd om een rijk en afwisselend muzikaal geheel te creëren.
De klankwereld van Morfine is dan ook heterogeen. Enerzijds is gebruik gemaakt van een uiteenlopend geheel van bestaande geluiden, zoals van schaatsers, typemachines en zeemeeuwen. Anderzijds is een groot deel van de muziek noot voor noot gecomponeerd. Zo is Deel 2 een (atonale) wals, Deel 3 een (atonale) mars, Deel 6 een streng twaalftoons-polyfoon stuk en Deel 7 een – deels tonale – tango.
In het daarop volgende La Création du Monde, version 2.0 versmelten honderden klanken van planeet Aarde. Daarvoor werden geluiden verknipt, omgedraaid, getransponeerd en op andere manieren bewerkt.
Uit de luidsprekers klinken onder meer oersoep, dinosauriërs in de verte, kreten van walvissen, leven op de grens van water en land, insecten; vogels en blaffende apen in het regenwoud, een nachtelijk kerkhof, Tibetaanse monniken, Middeleeuwse kloosterlingen, noten-krakende Marokkaanse vrouwen, ronkende Harley Davidsons, een ongepubliceerde popsong, gehijg, gegil, gekreun, robotstemmen, computergames, hysterie, gekte.
Bruno Allains tekst Interstices bestaat uit zes delen. Onderwerp is de impact van de hedendaagse maatschappij op het individu en de onmogelijkheid eraan te ontsnappen. Een eigentijds veelkleurig klankspectrum begeleidt en becommentarieert de teksten. (Voor nadere details, zie de toelichting bij de compositie Interstices hieronder.)
