De primitieve mens die toen bukte
bij de half vergane schedel
van een waterbuffel
zijn stenen bijl neerlegde
voorzichtig een van de hoorns loswrikte
dat verweerde, hol geworden ding
door zijn handen liet glijden
en zonder te weten waarom
niet alleen door het gat in het uiteinde blies
maar daarbij ook zijn lippen liet trillen
zodat er voor het eerst op aarde een toon klonk
en meteen daarna nog eentje, een kwint hoger
zou die mens er iets van voorvoeld hebben
wat hij op dat moment
de wereld in trok:
intervallen, drieklanken
Romeinse bazuinen en Middeleeuwse jachthoorns
de hele natuurtonenreeks met twintig boventonen
Bachtrompetten, Wagnertuba’s
koperkoralen, schetterende fanfares
Strawinsky’s Symphonies of Wind Instruments
Louis Armstrong, Miles Davis
jazzkwartetten, bigbands, militaire parades
de blaaspoepers van het carnaval
en de dorpsharmonie met de hele retteketet
van majorettes en trommelaars erbij
zou hij daarom een onbestemde vreugde gevoeld hebben
besefte hij vaag
heel even onderdeel te zijn
van een onstuitbare macht
waarop zelfs zijn goden geen vat konden krijgen?