“Meisje, je stem
is melodieus
als een madrigaal van Monteverdi
je lach klinkt helder
als bronwater dat klatert
in een beker van Venetiaans kristal
je groenblauwe ogen
lichten op
als een door sparren omzoomd bergmeer
je zwarte haren glanzen
als de trotse manen van een Romeins paard
je figuur is rank
als dat van een ballerina
je profiel lijkt een meesterwerk
geschilderd door Botticelli
en hoewel ik niets meer ben
dan een donkere jongen
bruin als de aarde van Afrika
een illegaal om eerlijk te zijn
met evenveel rechten
als een sjokkende ezel
die verveelde toeristen vervoert
heb ik na honderd weken vechten
tegen legers van verlegenheid
net genoeg lef weten te winnen
om je stumperig te vragen
of het onmogelijke mogelijk kan zijn
en er een pluisje van een kans is
dat je met me zou willen trouwen
zodat wij twintigduizend dagen
of misschien zelfs meer
zouden kunnen delen
dagen dat ik alles doen zou
om je te laten stralen
en je leven zoveel kleur te geven
als een tuin met twintigduizend bloemen.”
“Jongen, alles wat gebeurt
is bijna onmogelijk
want ieder voorval
is maar net ontglipt aan het niet-bestaan
heeft het geluk gehad
dat een samenspel
van ontelbare omstandigheden
het heeft uitverkoren
haastig te ontsnappen
uit de gevangenis van nooit benutte kansen
de meeste dingen dus gebeuren niet
staan maar zo’n beetje aan de kant te kijken
ze blijven hooguit wensen of afgewezen dromen
zo vroegen meer dan honderd mannen om mijn hand
maar geen heeft nog een ringvinger gekregen.
Mijn jawoord krijgen is zowat onmogelijk
ik geef het aan die ene allerslimste kerel
die mijn drie vragen kan beantwoorden
je mag een poging wagen maar kijk uit
als je de antwoorden niet kunt vinden
ben je veroordeeld levenslang
je vruchteloos over mijn knagende raadsels te buigen
en zal het je tot je dood berouwen
me gevraagd te hebben je te trouwen.”
“Als ik afzie van je vragen
uit angst voor de ellende van een hopeloze zoektocht
naar die onvindbare antwoorden
zal ik heel mijn leven worden achtervolgd
door onvermoeibare spoken
die me treiterend voorhouden
dat ik je raadsels misschien had kunnen oplossen
en mijn geluk dat voor het grijpen lag
nodeloos heb laten lopen
daarom wil ik nu je vragen horen.”
“In dat geval ga ik de teerling werpen
die je toekomst zal bepalen:
Ten eerste wil ik van je weten
of ergens op de wereld
volkomen goede mensen leven
ten tweede of er veel zou zijn veranderd
als een uur lang alles om zou keren
ten derde wat het zingen van de vogels zeggen wil.”
“Een geheel goed mens kan niet bestaan
want wie nastreeft goed te zijn
wil dat zijn geluk niet wordt ontleend
aan het ongeluk van andere schepselen
dus hoe beter hij probeert te zijn
hoe meer hij anderen wenst te sparen
hoe minder ruimte hij dus opeist
maar totaal zonder ruimte kan een mens niet leven
dus de anderen kan hij niet eindeloos ontzien
daarom is hij gedwongen
zich af en toe zelfzuchtig te gedragen.
Een grens bepaalt de omvang van zijn goedheid
net als de limiet die inperkt
hoe groot een vogel worden kan
want als een vogel verdubbelt in breedte
verachtvoudigt zijn gewicht
zijn spieren worden echter
niet meer dan vier keer sterker
het kost daarom zijn arme vleugels
twee maal zoveel moeite
het gevecht te winnen
met de onveranderlijke zwaartekracht.
Om die reden zal een vogel zo groot als een mens
een megalomane mislukking zijn
die mistroostig met zijn slappe vleugels
aan de vloedlijn staat te wuiven
zonder ooit eens boven zee te kunnen vliegen.
Kortweg, een geheel goed mens
die geen enkele speelruimte wil opeisen
zal nooit van de grond komen
kan niet handelen
is derhalve vleugellam.
Op je vraag of er veel zou veranderen
nadat een uur lang alles is omgekeerd
luidt het antwoord
dat het meeste zo zou zijn
net als het voor dat uur al was
want als alles omgekeerd wordt
zullen de dieren van de zee
op het mensenras gaan vissen
grote kunststof netten slepen
argeloze mensen van het strand
hengels met lekkernijen
haken zich om polsen
van grijpgrage kinderen
sleuren hen de diepte in
wees blij voor de mensen
dat na een uur alles voorbij is
stel je eens voor dat de toestand zo blijft
dan durft niemand ooit het strand nog te betreden
en ook kanalen, meren en rivieren
worden verboden omgeving
want gauw slaan de vissen daar ook hun slag
daarna breiden ze hun jachtgebieden verder uit
verfijnen hun technieken
en niet alleen de kust van Afrika
wordt prijsgegeven aan de zee
ook Genua, Livorno, Napels
ja alle havensteden gaan verloren
op het nippertje wordt New York ontruimd
een dag voordat de stad met wolkenkrabbers en al
door gigantische netten de zee in wordt geveegd
de mensen houden zich schuil in de bergen
wie zich te ver waagt van zijn hol
wordt ingesponnen door cocons van nylon
en het hongerige water in getrokken
ja, dat zou een hele verandering zijn
het tijdperk van de vangende vissen..
nadat wij altijd op hen hebben gejaagd
zou ik ze eigenlijk wel gunnen
dat ze pakweg negenduizend jaar
konden genieten van een omgekeerde wereld
een machtig onderwater-rijk
vol verzwolgen steden
een grenzeloos Atlantis.
Maar in dat ene armzalige uur
zal het zover niet kunnen komen
en als alles wordt omgekeerd
zullen bovendien de mensen dat uur verstenen
terwijl de standbeelden zich gaan verplaatsen
ongetwijfeld wandelen dan de beelden
geamuseerd langs al die marmeren en granieten mensen
bevroren in de meest uiteenlopende houdingen en standen
wat een pech voor alle paren
die halverwege hun geslachtsgemeenschap
onvoorzien verstijven
de rondkuierende beelden
slaan hun ogen nergens neer
hun voyeuristische blikken
beschouwen de hele wereld
als één groot openbaar museum
je kunt ze moeilijk iets verwijten
als je ze eens vergelijkt met ons
met hoe wij schaamteloos genieten
van een naakte Afrodite, stervende Galliër
en hopeloos vechtende Laokoön
toch is onze tijdelijke verstening
onze redding in het vreemde omgekeerde uur
want de vissen kunnen ons niet vangen
vastgeklonken als we zijn
aan granieten sokkels
en trouwens onze stenen ledematen
willen zij niet eten
de vleesgeworden beelden worden wel gevangen
de conclusie kan niet anders zijn
dan dat na afloop van dat ene uur
voor ons niet veel is veranderd
alleen de ongelukkige Venus van Milo
is waarschijnlijk door de vissen mee gesleurd
en ligt dan op de bodem van de Middellandse Zee.
Op je vraag wat de zangvogels hebben te zeggen
kan het antwoord kort zijn
want al dat vrolijke gefluit en gekoer
uiteenlopend van melodie en van klank
heeft dezelfde grimmige betekenis:
Opdonderen, iedereen
je ziet hier het vrouwtje
dat ik met moeite heb veroverd
het nest dat ik zelf heb gebouwd
in gebied dat ik zo nodig met geweld verdedig
mijn leven als vogel
kent geen hobby’s of bijzaken
draait enkel om voortplanten
voor mij valt niets te relativeren
als mijn vrouwtje en ik
ons DNA niet weten te mengen
of het daarin gistende leven
niet kunnen beschermen
tot het zonder afscheid te nemen
op eigen vleugels wegzweeft
is onze enige opdracht mislukt.
Meisje, ik weet niet waarom
je juist deze vragen hebt gesteld
betere antwoorden
kan ik niet bedenken
ik ben een simpel mens
die enkel in de mond neemt
wat zijn geest hem ingeeft
ik hoop dat mijn kleine beetjes hersens
die verscholen gaan
onder kroezend zwarte haren
me hebben kunnen helpen.”
“Jongen, uit je antwoord op mijn eerste vraag
blijkt hoe scherp je inzicht is
in de menselijke onvolkomenheid
met je tweede antwoord demonstreer je
een feilloos werkend logisch brein
dat helder redenerend tot conclusies komt
en je derde antwoord
toont je inlevingsvermogen
in de zorgen van een ander schepsel.
Bescheidenheid, intelligentie en meelevendheid
dat zijn de kwaliteiten van een goede man
voor mij is kortom zeker
dat je vrij van grootspraak bent
maar wel in het bezit van hoofd en hart.
Kom nu maar naar mijn huis
mijn vader is zo’n echte ouderwetse
Italiaanse kleermaker
hij kan het witte bruidskostuum ontwerpen
dat vast en zeker smaakvol kleurt
bij je mooie bruine huid
zodat je op je trouwdag onweerstaanbaar bent
als pure chocolade
elegant gepresenteerd
op een witivoren schaal.”